دل نوشته ای بی نقطه بمناسبت 17 ربیع الاول، سالروز تولد پیامبر مهربانی ها

از آقای حسین پارسا، دانشجوی دکتری فلسفه و حکمت اسلامی – ورودی 1393

در گام اول و در سرلوحه رساله ام، اسم الله را می آورم و حی و صمد و سرمد را.

ودر گام دوم سلام می دهم رسول مکرم اسلام را.

ای رسول گرامی ! ای محمد(ص)! ای در همه عمر کمک کار و حامی مردم محروم. ای اول مسلِم مسلّم. ای که اسوه مهری و الگوی کامل علم و عملی در همه ادوار و اعصار عالَم. ای عَلَمدار وحی. ای که صدای اسلام را در سراسر عالَم سردادی. ای که موسی(ع) وار ، گوساله های سامری را معدوم کردی و در ادامه راه روح الله(ع) ، ارواح مرده را روحی دگر دادی. ای که عدل علی(ع) ، عصاره درسی که وی را دادی و حلم طاهره اطهر(ع) ، حاصل سعه صدر و دلِ آرامی که او را عطا کردی. ای معلم احکام الهی و ای واسطه اِعمال حدود اسلامی.

مولا و امامم! ای که سر سلسله سلاله ای مطهر و ائمه ای معصومی!

ای گمراهی و آلودگی مرا آگاه و ای هوی و هوس مرا گواه. روحم را حرام آلوده کرد و سرور دلم را اَلَم محدود. هم عصرِ ولیّ عصرم ولی در طی مرام مهدوی مسامحه کرده ام. علی علی سر می دهم ولی راهم را عکس راه علی و علم و حلم و عدل و عمل و دلاوری و مردم داری علوی می روم.

دل در گرو دعاهای سحرگاهی که مردم مسلِم را کردی دارم. مرا و مردمِ هلاکِ طرح هایِ مهلکِ حکّامِ مکّار را دعا گوی. دعا گوی راه و رسم مردم صالح و احرار را در سرسرای دلم معمول دارم. حالم را مکدّر، طلای روحم را مس، سادگی دلم را مملوِّ حرص و طمعکاری و اموالم را آلوده حرام روا مدار.

بازدید: 1399